मनातलं काही...
Tuesday, January 18, 2022
माऊली
Saturday, April 6, 2019
वाडा
हिरव्याकंच रानातलं काळंभोरं दगडी घर....घर कसलं वाडाच म्हणायला हवा.. नितळ काळ्या पाषाणांचा भलाथोरला वाडा...आषाढातली पावसाची संततधार ह्या लाल कौलांच्या वाड्याला प्रेमाने न्हाहू घालायचा... अन त्याच्या स्वच्छ गोंडस रुपाकडे बघत तो पाउसही खुळावायचा... नेमका होता तरी कसा हा वाडा?
तर हा भलाथोरला वाडा होता नेटक्या दिंडी दरवाज्याचा... बाहेरच्या कोणालाही, प्रवेशालाच ह्या वाड्याच्या मोठेपणाचं दडपण नको म्हणून मुद्दाम हा दिंडी दरवाजा असा..हिरव्यागार आंब्याच्या पानांच्या तोरणांनी सजलेला.. बाप्पाची गोंडस मूर्ती ल्यालेला.. स्वागतच मुळात कसं प्रसन्न व्हायला हवं .... तर अश्या ह्या दिंडी दरवाजातून आत जाताच भली थोरली ओसरी... अन ओसरी पल्याड सुंदर चौक... तुळशीवृन्दावनाचा .. अहाहा!! नुकत्याच लावलेल्या ताज्या उदबत्तीचा कसा मस्त सुवास अख्ख्या चौकात दरवळतोय नं ... हं तर हा चौक ह्या अख्ख्या वाड्याचा आत्मा बरं का .... काय नाही व्हायचं म्हणताय त्या चौकात..अगदी वाळवण, कांड्णापासुन ते अभ्यास,गोष्टी, कवितांपर्यंत सगळं .. आखीव रेखीव..काळ्या सुपीक मातीचा चौक ....त्याच्या चारही बाजूंनी स्वछ पडवी नेमक्या खांबांवर तोललेली...दगडी फ़रश्यांनी मढवलेली... अन हो ह्या पावसाळ्यात पागोळ्यांच्या दागिन्यांनी सजलेली पडवी... ह्या पडवीतून वरच्या मजल्यावर जायचा अंधारा जिना.. लाकडी कोरीवकामाचा.. कोणी म्हणे परदेशातून आणला होता तो..तर कोणी म्हणे पेशव्यांच्या काळातला आहे...होताच तसा भारी म्हणा तो.... वरच्या मजल्याला कौलारू छप्पर.. उन्हाळ्यात त्यातून कवडश्यांची सुंदर रांगोळी बनायची जमिनीवर.... तासंतास निरखत बसावी अशी रांगोळी...वरच्या निजायच्या खोल्या ह्या अश्या भल्यामोठ्या.. पण मोकळ्या.. त्यांना प्रत्येकालाच डोंगराकडे उघडणार्या लोखंडी गजांच्या खिडक्या.. वाड्यातल्या नव्या सुनांचं दड्पलेपण ह्या मोठ्या खिडक्यातच तर अलगद विरून जायचं...तासंतास बघत बसलं तरी कंटाळा येणार नाही आणि नजर ठरणार नाही असा लांबच लांब पसरलेला आसमंत....हरेक ऋतूत बदलणारा आसमंत... प्रत्येक खोली म्हणूनच नेहमी प्रकाशाने भरलेली.... खालच्या चौकातून पडवीत आलं की उजव्या हाताला देवघर... नुसत्या नावानेच नतमस्तक व्हावं असा सगळा तिथला कारभार...मोजकेच देव.. गंध फुलात सजलेले.... अन मंद समईच्या प्रकाशात उजळलेले... आरतीच्या स्वरात डोलणारं देवघर बघितलं की हात नकळत जोडले जातात... देवघराच्या बरोबर समोर कोठीघर.. हे काही विशेष नाही... पण तिथे डोकावतो न डोकावतो तो नाकात एक दरवळ जाणवतो... वहिनीनी टाकलेल्या हिंग कडीलिंबाच्या फोडणीचा...उन उन शिजणार्या भाताचा..खरपूस भाजल्या जाणार्या भाकरीचा.. अन सोबतच कानावर येतो आवाज किण्किण्नार्या बांगड्यांचा,टचटचणार्या जोड्व्यांचा.. अन हलक्या आवाजातल्या कुजबुजीचा..सगळा घरातला आतला मामला.. पण तरी ऐकत राहावा असा... अरे हो हे स्वयंपाकघर बरं का...अन त्याआधी माजघर होतंच.. पण ते कायम अंधारं.. स्वयंपाकघराच्या पल्याड मात्र हा असा मोठ परस..फळाफुलांनी लगडलेला..तरी नीटपणे राखलेला... अन त्या पल्याड खोलच खोल विहीर.... हि मात्र कायम गुढ राखत आलेली....
तर हा असा वाडा... भलाथोरला तरी आपलासा....कोणालाही सामावून घेणारा...
कधी कधी काही फ्रेम्स डोक्यात फिट्ट बसलेल्या असतात नं... डोळे बंद करताच आपोआप सरकत जाते अशी एकेक फ्रेम.. सहज.. अलवार...
Wednesday, July 26, 2017
अंदाजानेच तर आलोय इथवर
चुकत माकत, ठेचाळत...
अंदाजानेच शोधल्या वाटा ...
तसे तर जन्मापासूनच सारे अंदाज..
अगदी मरणापर्यंत सोबतीला...
तळपत्या वैशाखाचे अंदाज
बहरत्या श्रावणाचे अंदाज...
पावलापावलावर आजमावणारे अंदाज
तरीही चुकलेलेच बरेचशे..
इतके सवयीचे झालेत हे कि
आताशा नकळतपणे मनात
अनोळखी मनाचेही अंदाजच ...
ठीकच आहे म्हणा....
पण म्हणून ...
एका अवघड क्षणी जोडलेलं नात
वर्षानुवर्ष अंदाजानेच खेचायचं ..????
का???